Only a fool in here would think he's got anything to prove.

Peckinpah to mistrz. Beskidó. Przed chwilą znów leciał Pat Garrett i Billy Kid. I znów się zastanawiałem co sprawia że ten film jest tak genialny. Na pewno rozpierdalająca muzyka Dylana, duet Kristofferson i Coburn, ale przede wszystkim atmosfera jaką kreuje Peckinpah. Wszyscy wszystkich znają, wspominają stare czasy, stare skoki - i ta świadomość krańcowości, upadku. Zagłady. Każdy wie, co się stanie. Najlepsi przyjaciele najgorszymi wrogami. I bez tego taniego, kiczowatego patosu, jakim obecnie epatuje kino. Mistrz.

suddenly I turned around and she was standing there
with silver bracelets on her wrists and flowers in her hair
she walked up to me so gracefully and she took my crown of thorns
"come in," she said, "I'll give you shelter from the storm..."

Shelter From The Storm rocks. Dobrze się też kończy: "well, I'm living in a foreign country but I'm bound to cross the line, beauty walks on a razor's edge, someday I'll make it mine, if I could only turn back the clock to when God and her were born,"come in," she said, "I'll give you shelter from the storm".
Beauty walks on a razor's edge - truth and the beauty are in the eye of the beholder, tak jak kończyli się Jeźdźcy Apokalipsy. I stopped trying to figure everything out a long time ago - czy aby na pewno?
Wkręciło mi się Shelter From The Storm. Co zresztą widać na moim last.fm. Ale The Times They Are A-Changin' nie przebije. Well...
Tak jeszcze na koniec: "all the truth in the world adds up to one big lie".
Jak zwykle Dylan i jak zwykle nie rozumiem o co chodzi. Ale cytat dobry.

What would Kastor do?
Get drunk.